Cyberpoetyka to dział poetyki zajmujący się strukturą tekstu cyfrowego. P.d. buduje narzędzia opisu przekazu digitalnego (w szczególności artystycznego) w konfrontacji z narzędziami wypracowanymi przez dotychczasową poetykę normatywną. Jako taka jest poetyką kontekstową, porównawczą – wykorzystującą zarówno zdobycze tradycyjnej teorii tekstu, jak i sposób myślenia o tekście nowoczesnej komparatystyki. P.d. wydobywa cechy swoiste tekstów cyfrowych. Opisuje modyfikacje, jakie dokonują się w dotychczasowych strukturach tekstowych (np. narracji) w środowisku cyfrowym i realizowanych w nim formach gatunkowych (np. sposób istnienia narracji w grach wideo). Analizie poddaje relacje, w jakie wchodzą tekstura, semantyka zapisu oraz działania użytkownika we współtworzeniu globalnych znaczeń tekstowych. Bada wpływ cyfrowych uwarunkowań tekstu (programowalności, interaktywności, niematerialności) na figury digitalne – tu w szczególności na kształtowanie się nowych figur i reinterpretację istniejących. Opisuje gatunki tekstowe i formy dyskursywne kreowane w środowisku cyfrowym (np.: literaturę grywalną, poezję cyfrową, powieść hipertekstową, blogi, fora internetowe, gry komputerowe). Przedmiotem zainteresowania p.d. jest również udział instancji użytkownika w kreowaniu znaczeń tekstowych, który znajduje odzwierciedlenie w zaprogramowanych, tekstowych formach jego obecności w strukturze utworu. oprac. Ewa Szczęsna
