Grafika użytkowa to rodzaj grafiki, który wyodrębniony został z grafiki artystycznej, w połowie XIX w. Grafika użytkowa służy konkretnym celom utylitarnym i jest silnie zintegrowana z rynkiem konsumenckim (wydawniczym, reklamowym, biznesowym). Opracowuje i przedstawia informację w sposób wizualny i powiela ją z wykorzystaniem jednej z technik drukarskich. Metody te wydzielone zostały ze względu na sposób opracowania matrycy (np. cięcie, trawienie) i materiał, z którego jest ona zrobiona (np. drewno, gips, miedziana płyta). Istnieją trzy podstawowe grupy technik graficznych: wypukła (drzeworyt, linoryt); płaska (litografia, cynkografia, monotypia); wklęsła (miedzioryty – akwaforta, akwatinta; suchoryt). Obok nich obecny jest druk sitowy oraz cyfrowy. Ostatni, w odróżnieniu od pozostałych, nie wymaga użycia formy drukarskiej.
Współcześnie grafika użytkowa, również artystyczna, funkcjonuje przede wszystkim w środowisku cyfrowym. W kulturze analogowej obejmowała ona ilustrację, ekslibris, liternictwo, plakat, druki akcydensowe i ulotne, znaczki pocztowe i banknoty, reklamy, opakowania. W środowisku digitalnym jej udział zdecydowanie zwiększył się i w związku z tym pełni tam co najmniej cztery funkcje. Może służyć dokumentacji i archiwizacji danych; ich prezentacji; wizualizacji, która odbywa się najczęściej za pośrednictwem stron WWW (wykresów, map, planów, grafik trójwymiarowych, symulacji); reklamie, gdzie stanowi czynnik wspomagający działanie instytucji, firm (elementy corporate indentity). oprac. Agnieszka Smaga
Zob. E. Stopa-Pielesz, Corporate Design, Kraków 2002; R. Poulin, Język projektowania graficznego, przeł. A. Cichowicz, Warszawa 2011. AS.
