Pojęciownik

Hiperłącze (odnośnik, link lub łącze) stanowi podstawę funkcjonowania aplikacji i hipertekstowego dokumentu. Na poziomie prezentacji strony WWW linki wskazują inny zasób sieci niż aktualnie przeglądany, a na poziomie interakcji, po ich kliknięciu, przeglądarka ładuje wskazane przez nie dane. W zapisie <a href="adres_zasobu"> tekst</a> atrybut href wskazuje na lokalizację pliku, do którego ma prowadzić odnośnik, natomiast tekst zawarty między znacznikami otwierającym <a> i zamykającym </a> będzie wyświetlany na stronie jako łącze. Adres zasobu nie jest widoczny na linku, pojawia się w natomiast pasku stanu przeglądarki. Multimedia mogą pojawiać się również bezpośrednio na stronie, czyli zostają w niej zagnieżdżone. Wprowadzone są do dokumentu (X)HTML znacznikiem <objekt>, którego funkcja polega na usytuowaniu w treści strony  dowolnej informacji zewnętrznej, może to być w związku  z tym dowolny inny plik. Odnośniki wprowadzone są znacznikiem <a>, który tworzy element wierszowy, dlatego nie może występować samodzielnie na stronie, tylko w elemencie blokowym. Linki tekstowe, celem ich zlokalizowania na stronie WWW, wyróżnione są kolorem lub podkreśleniem. Najeżdżając na nie kursorem myszy powodujemy zmianę ich kształtu, najczęściej na ikonę ręki z palcem wskazującym. Sposób ich wyróżnienia zależny jest od przeglądarki internetowej, choć obecnie większość z nich stosuje ten sam schemat, czyli wyróżniają cztery stany odnośnika: 1. link – standardowy, nieodwiedzony (niebieski); 2. active – w trakcie otwierania (czerwony), zwykle nie jest zauważany, gdyż zmienia kolor na bardzo krótki czas; 3. visited – odwiedzony, odnośnik, który został wcześniej użyty (fioletowy); 4. hover – wskazywany, nad którym znajduje się kursor myszy. Kolory odnośników można zmieniać w CSS, celem dopasowania ich od estetyki strony.  Odnośnikiem może być również obraz, zaznaczony przez ramkę, której kolor jest zgodny z wyróżnieniami tekstowymi.

Literackie systemy hipertekstowe, tworzone jeszcze przed pojawieniem się i popularyzacją Internetu, takie jak Storyspace, w którym powstały klasyczne powieści hipertekstowe, korzystały z palety linków dużo bogatszej, niż ma to miejsce w warunkach www. Możliwe były linki losowe, prowadzące do jednego z adresów określonych w zbiorze docelowym, multi-linki, prowadzące do wielu adresów na raz (zachęcające do wyboru) oraz linki warunkowe.  Te ostatnie,  charakterystyczne n.p dla powieści hipertekstowej popołudnie, pewna historia Michaela Joyce'a, zezwalały na przejście do miejsca docelowego linku tylko wówczas, gdy czytelnik odwiedził wcześniej wskazaną przez autora – w warunku linku – lokację. W tym przypadku autor zaprogramowuje hiperłącze tak, aby ustanowić kontrolę nad przebiegiem lektury, kolejnością wyświetlania się kluczowych segmentów tekstu. oprac. Agnieszka Smaga, Mariusz Pisarski