Hipertekst to nielinearna i niesekwencyjna organizacja danych - tekst rozbity na fragmenty połączone są ze sobą odsyłaczami. To tekst, który rozgałęzia się lub działa na żądanie czytelnika. Termin "hipertekst" stworzony został w 1965 roku przez Theodora Nelsona na oznaczenie rodzaju hipermediów o charakterze tekstowym. Nelsonowi, podobnie jak wcześniej Vannevarowi Bushowi, autorowi prototypowego urządzenia o nazwie Memex (1945), przyświecała wizja hiperpołączonej sieci zasobów tekstowych: rodzaju uniwersalnej biblioteki, której użytkownicy (naukowcy, bibiotekarze) mieliby dostęp ze swoich lokalnych stanowisk, opatrywali jej zbiory komentarzami i tworzyli aktualizowaną o nowe linki sieć referencji. W latach 80., dzięki rozwojowi komputerów osobistych i pierwszej, akademickiej sieci internetowej, hipertekst i jego implementacje w postaci programów do zarządzania siecią dokumentów (takich jak uniwersyteckie programy Guide i Intermedia, komercyjny Hyparcard firmy Apple, system Storyspace dla autorów) zaczynają być w powszechnym użyciu w edukacji, nauce i komputerowej (głównie tekstowej) rozrywce. Ideę hipertekstu zrewolucjonizował Tim Berners-Lee, twórca systemu World Wide Web (1989) i protokołu http (Hypertext Transfer Protocol). Prosta struktura hipertekstowa, oparta na dokumencie opatrzonym w odnośniki do innych dokumentów staje się podstawą powstającej w tempie geometrycznym ogólnoświatowej sieci www.
Niezwykle bogaty semiotyczny, semantyczny i komunikacyjny (retoryczny) potencjał hiperłącza, jako odniesienia do czegoś co jest po pierwsze niewidoczne, a po drugie oznaczone według reguł indywidualnych a nie konwencji, przyczynił się do rozwoju literatury hipertekstowej, zarówno fikcjonalnej jak i niefikcjonalnej (edukacyjnej). Według Nelsona swoisty, linkowo-węzłowy sposób organizacji tekstu nie daje się w pełni zrealizować w druku. Hipertekst najlepiej czyta się na ekranie komputera. Mimo tej "pierwszej zasady" Nelsona, mówi się także o realizacjach hipertekstu na kartce papieru oraz o "protohipertekstach" (np. Gra w klasy Julio Cortazara).
Pojedynczy węzeł nazywany bywa leksją. Leksja zawierać może, oprócz tekstu, obraz, dźwięk, video, lub kolejny, rozwijalny na tej samej stronie fragment tekstu (stretchtext) oprac. Mariusz Pisarski
