Pojęciownik

Teoria i praktyka cyfrowego kreowania znaków wykorzystującego potencjał estetyczny znaku (ukształtowany w toku rozwoju sztuki i szerzej kultury) w funkcji informacyjnej.

L. Manovich zarysował paralele między awangardowymi strategiami sztuki, również designu, w szczególności Nowej Typografii a cyfrowym przekazem na stronach WWW. Zwrócił uwagę na: czytelną hierarchię rozmiaru czcionki, ekonomię wyrazistej, ciemnej czcionki na neutralnym podłożu, geometrię ramek-okienek, rozwijanych menu, "energię" prostych elementów graficznych zaprojektowanych tak, żeby przyciągnąć uwagę widza. Do wyszczególnionych już powinowactw można dodać kolejne: sprowadzenie przedmiotu odniesienia do prostych figur geometrycznych, "kubistyczny" jego ogląd z wielu punktów widzenia, technikę kolażu, synestezję odbiorczych doznań; pismo w ruchu, kształt przedstawienia dostosowany do formy prezentacji. Estetyka awangardy pierwszej połowy XX wieku znalazła zastosowanie w świecie cyfrowej informacji, czyli została przekształcona w infoestetykę. Zadaniem projektanta GUI jest więc stworzenie przede wszystkim wydajnej struktury estetycznej i narzędzi do pracy z dowolną informacją, która ciągle się zmienia i bezustannie przyrasta. Coraz częściej GUI dostarcza użytkownikowi narzędzi do samodzielnej wizualizacji i zarządzania dowolnych danych zmieniającymi się na bieżącą. Manovich kategorię infoesteyki odniósł również do działań stricte artystycznych, wykorzystujących informacje – bazy danych: filmowych, dźwiękowych, fotograficznych, graficznych, malarskich – jako gotowy "budulec" dzieła sztuki.