Intertekstualność automatyczna to jeden z przejawów automatyzowania produkcji tekstów elektronicznych. Łatwość linkowania i wklejania fragmentów, kopiowania, tagowania etc. sprawia, że użytkownicy nie tylko mechanicznie produkują coraz więcej – często nieznacznie tylko modyfikowanych treści – ale także mają możliwość przwoływania większej niż w przypadku mediów tradycyjnych liczby różnego typu kontekstów, zapożyczeń i nawiązań. Wzrost technicznych możliwości nie oznacza wcale bardziej przemyślanych działań użytkowników; wręcz przeciwnie, powoduje bezrefleksyjne przywoływanie kolejnych treści, zamiast selektywnego do nich podejścia. W przypadku tradycyjnego tekstu autor, posługując się strategiami intertekstualnymi, musiał przede wszystkim dokonać wyboru nawiązań, zapożyczeń, aluzji literackich etc., który to wybór podyktowany był m.in. ograniczeniami o charakterze technicznym (najbardziej oczywistym są choćby fizyczne ramy dzieła literackiego). W mediach cyfrowych ograniczenia te występują w znacznie mniejszym stopniu, co nie oznacza jednak, że użytkownicy gotowi są zapoznawać się ze wszystkimi proponowanymi im kontekstami. Swoisty chaos intertekstualny powoduje, że użytkownicy wykształcają w sobie mechanizmy obronne i na pewnym etapie (zależnym od indywidualnych uwarunkowań) rezygnują z przyswajania kolejnych treści. oprac. Joanna Szwechłowicz
