Zaczerpnięty z postmodernistycznej teorii Gilles Deleuze'a i Felixa Gauttariego termin "nomadyzm" służy do opisu poetyki nomadycznej, poezji nomadycznej (nomadic poetry, Giselle Beiguelman) czy "taksonomadyzmu" (taxonomadism, Talan Memmott). Kategoria nomadyzmu podkreśla fakt przemieszczania się literatury cyfrowej między różnymi mediami, formami prezentacji i przestrzeniami oraz aspekt przenikania się różnych dziedzin i odmiennych teorii w badaniach nad literaturą cyfrową. W analizie obiektów cyfrowych pod kątem nomadyczności należy zwrócić uwagę na następujące kwestie: na przestrzeń, w którą "wkracza tekst" oraz miejsce jego lokalizacji; funkcje słowa i innych elementów charakterystycznych dla danego tworzywa przedstawienia, które również ulegają semantyzacji; zmianę pozycji i aktywności odbiorcy; zmianę percepcji; rolę interfejsów i proces nadawania im znaczenia.
Nomadyzm wskazuje z jednej strony na proces dematerializacji informacji (Beiguelman stwierdza, że poezja nomadyczna "stanowi wytwór nowych połączeń pomiędzy online i offline, a równocześnie ustanawiająca te połączenia, usytuowana pomiędzy informacją, programem i kodem estetycznym" 1 , z drugiej zaś na rolę medium, nośnika informacji, które kształtuje sposób odbioru (Beiguelman podkreśla funkcję przenośnych urządzeń telekomunikacyjnych: "Odpowiedni design palmtopów, telefonów komórkowych i paneli elektronicznych przystosowuje je do użytkowania w sytuacjach naznaczonych ciągłym ruchem i zmianą. Używając ich, adaptujmy się neurokognitywnie do nowych warunków percepcji, nowych sposobów wizualizacji danych i nowych porządków ich odczytywania". oprac. Urszula Pawlicka
Zob. M. Górska-Olesińska, Poezja nomadyczna, [w:] Sztuki w przestrzeni transmedialnej, red. T. Załuski, Łódź 2010, s. 210); G. Beiguelman, Nomadic Poetry, [w:] New Media Poetics. Contexts, Technotexts and Theories, ed. A. Morris, T. Swiss, Cambridge and London 2006, s. 285-290.)
