STRESZCZENIE: Gry wideo coraz mocniej wpisują się we współczesną komunikację masową. Przykładem tego procesu jest powstawanie gier publicystycznych. Głównym celem tego typu utworów cyfrowych jest zaprezentowanie jakiegoś bieżącego zjawiska (zwłaszcza ważnego wydarzenia lub procesu społecznego) z subiektywnej perspektywy – wraz z interpretacją tego zjawiska, jego oceną i komentarzem. W przeciwieństwie do innych tekstów publicystycznych – także digitalnych – gry publicystyczne przybierają jednak postać gry wideo. Oznacza to nie tylko określoną postać audiowizualną i interaktywną (ergodyczną) postać komunikatu, lecz także szczególnego rodzaju retorykę, po jaką sięgają jej twórcy. W myśl rozpoznanej przez Iana Bogosta "retoryki proceduralnej" działanie perswazyjne objawia się tu przede wszystkim poprzez uczestnictwo gracza precyzyjnie zaprojektowanej symulacji, a dla retoryczności przekazu ważny okazuje się udział użytkownika w akcji oraz wynikające stąd zaangażowanie.
Analiza gier publicystycznych Raid Gaza! oraz Save Israel przeprowadzona w artykule pozwoliła jednocześnie pokazać to, w jaki sposób gry publicystyczne wpisują się we współczesne dyskursy (a także same generują nowe dyskursy). Nieoczywista wydaje się kwestia perswazyjnej skuteczności takich komunikatów – ich faktyczne oddziaływanie na odbiorcę powinno zostać w przyszłości zbadane przy użyciu aparatu socjologicznego.
