Powieść na smarfona to utwór literacki przystosowany do systemów, interfejsów i nawyków lekturowych właściwych przenośnym urządzeniom typu smartfon (ang. smartphone), które – pod względem zaawansowania i obsługi – sytuują się pomiędzy systemami, interfejsami i nawykami lekturowymi charakterystycznymi dla komputerów stacjonarnych i kieszonkowych, a tymi znanymi z dawnych telefonów komórkowych. Wyróżnikiem gatunkowym takiego utworu jest specyficzne materialne osadzenie tekstu, kompozycja dostosowana do ograniczeń czytnika (np. porcjowanie lektury, jej sesyjność, niewielki ekran do wyświetlania tekstu) oraz ponadplatformowy sposób dystrybucji utworu.
Utwór smartfonowy pisany jest z pomocą narzędzi do tworzenia programów i tekstów na małe ekrany, zachęcające użytkownika do dotykowej interakcji z wyświetlanym materiałem. Stworzone przy ich użyciu tekstu reagują na wzbogacone słownictwo interakcji (gesty dotykowe, pozycje urządzenia względem osi pionowej, położenie geograficzne odbiorcy), a także imitują zachowanie stacjonarnych aplikacji na systemy mobilne (animacje przejść ze strony na stronę, otwartość na natychmiastowe i intuicyjne reakcje odbiorcy, jak wysłanie mejla z zaznaczonym fragmentem tekstu czy zadzwonienie pod podany w tekście numer). Zawartość fabularna i kompozycja tekstu p.n.s. muszą dostosowywać się do przyzwoleń odbiorcy i ograniczeń nośnika - preferowane są najczęściej krótkie formy oraz segmentacja tekstu. Przykładem mogą być e-opowiadania: zbiór opowieści absurdystycznych Niżej Podpisanego oraz powieści w formie hiperpołączonej sieci (hipertekstowy Schemat Konrada Polaka) .
Najbardziej otwartą formułą powieści na smartfona jest web-app: aplikacja sieciowa, udostępniona na serwerze i dająca się odczytać na dowolnym przenośnym czytniku. Najbardziej zamkniętą – udostępnienie dzieła jako stacjonarnej aplikacji płatnej, pobieranej poprzez sklep danego producenta systemu lub sprzętu (Android Market, Apple App Store). oprac. Mariusz Pisarski
