Pojęciownik

Znak graficzny jest jedną z odmian znaku ikonicznego, obok np. malarskiego, fotograficznego, rysunkowego. Funkcjonuje w formie: logotypu (elementów wyłącznie literniczych), sygnetu (komponentu tylko obrazowego) lub ich połączenia. W ostatnim przypadku relacje formalne między pismem i obrazem układają się najczęściej w zależność wyodrębnienia o charakterze statycznym, wywołanym lub dynamicznym. Wtedy prezentują dwa zasadnicze stopnie zespolenia: współistnienie (pismo obok obrazu) i wkomponowanie (tekst wpisany w obraz). Znak graficzny stanowi najważniejszy element jednolitego systemu identyfikacji wizualnej firmy, produktu, akcji, organizacji, zadań, obszaru, prawa itp. (obok kolorystyki i liternictwa). Jest komponentem tożsamości firmy, jej oczekiwanego wizerunku i w związku z tym często wyznacznikiem sukcesu oraz wartości rynkowej. Stanowi również lub przede wszystkim element komunikacji, czyli procesu organizowania wiadomości w celu stworzenia znaczenia. Rozpatrywany jest przede wszystkim pod kątem czytelności (w małym i dużym formacie, bieli-czerni i kolorze, negatywie pozytywie) i rozpoznawalności. Podstawowymi elementami semantycznymi znaku graficznego są: punkt, linia, kształt, światło płaszczyzna, kolor. Układają się one w powierzchniowe relacje i zależności. Analizowane są godnie z zasadami ich łączenia, np. kategorią bliskości: odstępu, odległości, szeregowania i rytmu; symetrii i asymetrii; skali i proporcji; kontrastu. Organizacja wskazanych komponentów wizualnego znaku, analogicznie jak językowego, polega na analizie, planowaniu i rozwiązywaniu problemów. Dlatego projektowanie w kulturze Zachodu kojarzone jest z żmudnym likwidowaniem elementów przedstawienia lub ich dodawaniem, przycinaniem, układaniem, obracaniem, komponowaniem. Te wielokrotne procedury służą znalezieniu najbardziej trafnego rozwiązania, oddającego istotę, esencjonalne znaczenie przedmiotu. oprac. Agnieszka Smaga