Pojęciownik

Znak infograficzny to odmiana znaku graficznego. Z.i. kładzie "nacisk nie tyle na informowanie, co samo graficzne wyjaśnienie informacji. Wśród wyróżniających go cech można wymienić: wizualne kodowanie znaczeń, płynną i dynamiczną integrację kodu piśmiennego i obrazowego, intuicyjność i zrozumiałość mechanizmów sensotwórczych. W przypadku infografik proces mapowania, graficznego kodowania polega na uporządkowaniu opracowanej wcześniej bazy danych statystycznych, empirycznych lub naukowych w informacje, przez dobranie odpowiedniej wizualnej formy (znaku) w postaci układów blokowych, liniowych, procesualnych. Pracę projektową nad grafikami – w szczególności nad ich infograficzną odmianą – cechuje precyzja sensotwórcza i technika upraszczania przekazu, tak aby w jak największym zakresie odpowiadał on funkcji użyteczności, procesom dekodowania. Znaki infograficzne skupiają się na aspektach: z jednej strony jakościowych: wymodelowanych, skutecznie znaczących (podobnie jak graficzne); z drugiej – ilościowych (związanych z ogromną liczbą kodowanych informacji). Prezentują dwie tradycje: figuratywną (rozpowszechnionych w kręgu Ameryki Łacińskiej i krajach arabskich) oraz abstrakcyjną (zapoczątkowaną w kulturze anglosaskiej). W pierwszym przypadku odtwarzają własności zarówno optyczne (widzialne) przedmiotu odniesienia czy ontologiczne (oparte na wiedzy o nim). Proponują tym samym kodowanie przy użyciu rozbudowanych sematów rozpoznawczych: motywów, symboli, alegorii, metafory, metonimii, personifikacji, hiperboli, stanowiących podstawę kodów ikonograficznych. W infografice figuratywnej, pojawiają się wątki ilustracyjne, przedstawiające, które stanowią często uzupełnienie procesu edukacyjnego. Natomiast infografiki abstrakcyjne odwołują do prostych form, najczęściej geometrycznych i związane są z prezentacją bardzo dużej ilości danych statystycznych.

Znak infograficzny składa się z uproszczonych figur wizualnego kodowania informacji, np. znak sylwetki ludzkiej (odmiana przedstawiająca) – prostokąta (odmiana abstrakcyjna). Dalej te elementarne znaki wchodzą w powierzchniowe relacje z pozostałymi, analogicznymi kształtami, konstruując porządkujący układ diagramu, schematu, mapy, wykresu, procesu. Nie są one właściwym narzędziem sensotwórczym (inaczej niż w znakach graficznych). Stają się rozpoznawalne przede wszystkim na podstawie układu, w którym funkcjonują, czyli relacji względem pozostałych komponentów. Dopiero ich kontekstowe połączenie z kolejnym polem schematu i interakcja miedzy nimi stanowią właściwą operację znaczeniotwórczą, czyli znak infograficzny. oprac. Agnieszka Smaga